Hallo fans!

Morgen zullen we Vietnam verlaten, dus hier is de update voordat we weer 3 landen achterlopen....Onze reis begon in Ho Chi Minh City, lokaal bekend als Saigon. Het laatste zuid-oost Aziatisch land. In vergelijking met de andere landen is het same same but different. Te beginnen met het verkeer. Het is hier druk, heel erg druk. Een busreis op hetzelfde traject kan varieren tussen de 3 en 12 uur afhankelijk van het verkeer. De straat oversteken doet ons denken aan het spelletje Frogger, één verkeerde stap en ze kunnen je van de straat af peuteren.

Vanwege de grote gezelligheid op de weg, leek het ons een goed idee om een auto aan te schaffen. Echter vanwege de vele verkeersslachtoffers, mogen alleen de vietnamezen slecht overstekende buitenlanders aanrijden. Ter compensatie kan je ‘gratis' het land door per bus. Met een open bus ticket kan je zelf bepalen waar en hoelang je ergens wil blijven.

Dit is allemaal bijzaak. Onze missie in Vietnam was (en is) visa scoren! Op ons verlanglijstje stonden (en staan): De Russische, Chinese en Mongoolse. Onze eerste poging in Ho Chi Minh City voor ons Chinees visa, 3e poging in totaal, eindigde opnieuw in een teleurstelling. Nadat de bewaker met zijn machinegeweer vriendelijk duidelijk maakte dat we NIET naar binnen konden, vanwege opnieuw een of andere Chinese feestvakantie, dropen we weer af. Op naar de Russische ambassade. Helaas, te laat. Volgende dag, tot onze verbazing was hij deze keer echt open. Eenmaal binnen, kregen we na 5 minuten het volgende antwoord: ‘Izsjh not poshzible' (Russisch voor niet mogelijk). Samengevat, niet bepaald een succesverhaal maar misschien zijn hun broeders in Hanoi gunstiger gestemd.

Om een of andere reden is er in Vietnam geen oud gebouw te vinden, met name in het zuiden en midden van het land. Alles wat er nog staat vanaf 1970 wordt als oud beschouwd. Tijdens de oorlog hebben alle ‘crazy American devils' namelijk alle kindertjes vermoord en alles opgeblazen maar gelukkig is het zuiden bevrijd door het noorden. In onze geschiedenisboekjes staat dat het zuiden bezet is door het noorden in een poging het kapitalistich gebroed uit te roeien. Het is maar net hoe je het bekijkt.

De restanten van de oorlog zijn nog makkelijk te vinden. Een goed voorbeeld zijn de Cu Chi tunnels. Een gangenstelsel van meer dan 200 km die onmogelijk te vinden bleek te zijn. Het enige stukje waar je als (slanke) westerling doorheen past, is vergroot voor de toeristen.

Na Ho Chi Minh zijn we vertrokken naar Mui Ne. We vroegen ons af waarom alle guesthouses zich minstens 3 km buiten het dorp bevinden. De volgende ochtend werd deze vraag beantwoord: Mui Ne is een dorpje waar de kost wordt verdiend met vissen en dat vermoeden wordt bevestigd als je je op 1 km buiten het dorp bevindt. Alles ruikt er naar vis en al het eten, ongeacht wat het is, smaakt naar vis.

De volgende stop in Vietnam is Na Thrang. Een toeristisch kustplaatsje aan de Zuid-Chinese zee waar naast een grote Buddha op een heuvel niet veel te zien is. We hebben hier een boottochtje geboekt naar de omringende eilanden. Op de boot werden we vermaakt door een Cambodjaan die uit elk land een liedje kon zingen. Na luidkeels een potje met vet te hebben gezongen en goedkope wijn te hebben gedronken in een tube zijn we afgereisd naar Hoi An.

Hoi An is speciaal. Ze hebben daar namelijk in de buurt iets heel bijzonders ‘staan'. In de 4e eeuw, toen Vietnam nog rijk en machtig was, hebben ze hier een aantal grote tempels uit de grond gestampt, genaamd My Son. De Vietcong heeft dit stukje historisch erfgoed gebruikt als basis tijdens de oorlog. Tegenwoordig kan je naast een paar stapeltjes stenen van 1.5 m ‘hoog', b-52 bommenkraters van minimaal 3 meter diep aanschouwen. Besef wel dat deze steentjes er al in de 4e eeuw lagen..

Het centrum van Hoi An is bijna net zo indrukwekkend als My Son. In deze voormalige handelsplaats zijn de Japanse en Chinese invloeden duidelijk terug te vinden. Vooral bij nacht zien de met gekleurde lantaarns verlichte steegjes er prachtig uit. Tegen de tijd dat we Hoi An verlieten, begon het zachtjes te regenen.

Eenmaal in Hue aangekomen, was het druppen overgegaan in flinke regen. Deze plek is de voormalige hoofdstad van het rijk toen het land nog werd geregeerd door keizers. Naast paleizen, zijn ook de graftombes van de voormalige keizers te bewonderen. Het enige probleem is dat niemand weet waar ze zijn, want ze zijn gestolen of niet te vinden. Het plan was om de tombes per boot te bezoeken. Helaas ging dit niet door, de boottocht werd afgezegd omdat er namelijk teveel water aanwezig was. Achteraf bleek dat er een tyfoon langs Vietnam aan het razen was die het slechte weer verklaarde. Op naar het noorden van het land.

Wat konden we ook alweer in het noorden doen? Ow ja...in de hoofdstad ( Hanoi) zitten alle ambassades! Na de openingstijden gecontroleerde te hebben, zijn we met goede moed naar de Chinese ambassade gegaan. Zowaar geen feestdagen maar toen we na een uur wachten voor aan de rij stonden, bleken er kledingvoorschriften te gelden voor blanke mensen. Voor de duidelijkheid...slippers zijn verboden. Hetgene dat wel mag, is in veeeels te kleine damesschoenen naar binnen strompelen. Onze ‘bloedcirculatie' naar onze voeten begint langzaam weer een beetje op gang te komen maar het belangrijkste is, we hebben onze eerste visum op zak!

De Russische ambassade bleek een ander verhaal. Op de plek waar de ambassade, volgens de officiele site, hoort te zitten, kan je in plaats van een Russisch visa gefrituurde hond krijgen. Op de plek waar het Russich consulaat hoort te zitten, kan je onderdelen kopen voor je oude fiets...

Tijdens het sight seeing blijkt dat het wel mogelijk is Rusland in te komen zonder visum. Ene meneer Ho Chi Minh, gaat elk jaar 3 maanden naar Rusland voor onderhoud. Zijn mausoleum is tijdens deze periode leeg.

Om de hektiek van de stad te ontlopen, is Halong Bay een uitstekende keuze. Deze baai is bezaaid met indrukwekkende rotsformaties. Na een nacht op een boot zijn we naar Cat Ba gegaan. Dit is het enige bewoonde eiland in Halong Bay. Na twee daagjes te hebben gerelaxed zijn we weer terug gegaan naar Hanoi.

Hier hebben we definitief afscheid genomen van ons reisgezelschap. Wij hadden nog een andere missie te vervullen: de Mongoolse ambassade. Na een verrassend korte zoektocht en verrassend duidelijke regels zijn we in het bezit van ons Mongoolse visum. Twee van de drie visa beschouwen we als een vette voldoende.

Tijdens het wachten voor ons visum zijn we naar Ninh Binh gegaan. In de buurt van Ninh Binh zit Tam Coc, beter bekend als het Halong Bay van de rijstvelden. Hier hebben we een leuk boottochtje gemaakt door het schitterende landschap. Ook in de buurt zit een eeuwenoude stad vol met indrukwekkende gebouwen. Helaas is deze stad onvindbaar... Na een aantal uren tussen de rotsen te hebben gereden, hebben we onze zoektocht opgegeven.

Gister zijn we met Marcel en Yoko (oom en tante van E) uit eten geweest. E is nog steeds verbaasd om ze hier in Hanoi te hebben ontmoet.

Morgen gaan we beginnen aan onze reis door China. Hong Kong here we come!

Statistieken:

Aantal Chinese ambassades bezocht: 5

Aantal Russische ambassades bezocht/gevonden: 2

Aantal keer weggestuurd bij ambassades: 8

Aantal bruce films gekocht: 25

Aantal Ziekenhuizen bezocht: 2 (F heeft al 3 weken lang een vleesetende bacterie op zn been (nee niet serieus, mam))

Tot slot willen we Ed en Anneke nog even bedanken voor de extra fotoruimte! We kunnen weer een tijd vooruit.

Groeten uit Vi(sa)et Nam

Frank Dimitri Kalashnikov

Erwin Boris Hiddink

(misschien dat we nu makkelijker de machtige Federatie van Rusland binnen komen)