Na het bordje 'Nothing to declare' gepasseerd te hebben, zetten we voet op Indonesisch grondgebied. Om precieser te zijn we zitten op bali, het feestepicentrum van Indonesie. We besluiten neer te strijken in het kustplaatsje Kuta. Onze eerste missie is om 2 nieuwe camera's te scoren... Dit blijkt best lastig te zijn als de gemiddelde videocamera, ter grootte van een magnetron, trots in de etalage staat tentoon-gesteld.

'S avonds het nachtleven van Bali ingedoken. Dronken Australiers aan lichtmasten en
zwaarlijvige aziaten (in natte, strakke kleding) in kooien... Wat is dit?! Dit moeten de drukke jongens, die hier in 2002 en 2005 een aantal bommen hebben laten afgaan, ook hebben gedacht. In het centrum staat een gedenkteken waarop de namen van alle (200+!) slachtoffers staan vermeld.

Behalve lekker eten en biertjes drinken is Kuta uitstekend geschikt om te surfen. Anders geformuleerd, er zijn hier mensen die uitstekend kunnen surfen... Dat willen wij ook! Na 2 borden te hebben gehuurd en surfles te hebben afgewimpeld, zijn we dapper en vol zelfvertrouwen naar het strand gemarcheerd. Peddelen, op je bord gaan staan en vervolgens gave dingen doen, hoe moeilijk kan dat zijn? Na een uur 'surfen' werd er driftig gezocht naar
een EHBO-post... E vond het nodig, nadat hij verslagen was door een 'woeste' golf, zijn achtervolgende surfbord weg te koppen.

Na 3 dagen Kuta en een waarschuwing van een zenuwachtige Koreaan 'I'm gonna leave as fast as I can!' later, besluiten we te vertrekken. Hij wist ons na een telefoongesprek met zijn moeder, oma,zusje, moeder en nog eens moeder te vertellen dat er nieuwe bomaanslagen aan zaten te komen.

Na door vermoedelijk de lelijkste hoer te zijn weggejaagd uit Kuta, 'no...no!...NOOOO!!, NO SUCKY, SUCKY!!!!' zijn we afgereisd naar de Gili eilanden, gelegen in de buurt van Lombok. Het is algemeen bekend dat er op deze eilanden geen politie aanwezig is. Waar stelletjes vaak worden lastig gevallen met kraaltjes, kettinkjes (ja heus je schrijft het zo) en andere rotzooi... ehm prachtige souvenirs, hadden wij de taak onze kamer druks (ja heus je schrijft het zo...) vrij te houden, 'no smokey, smokey'.

De Gili's zijn naast relaxen uitermate geschikt om te duiken en snorkelen. Dit laatste hebben
we dus ook gedaan (zo lastig was de keuze niet aangezien we geen duikbrevet hebben). Voor een groot deel van de groep was de lol er snel af nadat een jochie gillend boven kwam met een gezellige kwal op zn schouder. In tegenstelling tot 90 procent van de groep, maakte de gids geen aanstalte terug te gaan naar de boot. Door in het water te blijven heeft F twee zeeschild-padden gezien, terwijl E telkens te laat was maar wel weet hoe een kwal aanvoelt. Na, een inmiddels geheel relaxte Koreaan te hebben gewaarschuwd voor aankomende aanslagen, hebben we de Gili's ingeruild voor een boot/bus/boot/bus/boot-tocht; opweg naar Labuan Bajo.

Vanaf hier is het een korte 'trip' naar Komodo of Rinca. Misschien dat er bij bepaalde lezers een lampje gaat branden bij het lezen van het woord Komodo (is dit niet het geval, geeft niks, gewoon stug doorlezen). Dit is inderdaad de thuishaven van de Komodovaranen. Deze beesten bezoeken is lastiger dan gedacht. Het is een vorm van Russisch roulette welke boot in staat is er te komen. Na een flinke misser, de olie liep uit de motor, hadden we de volgende dag meer geluk.

Als je eenmaal op het eiland bent is het niet moeilijk om deze draken te spotten. Ze worden tussen de 3 en 6 meter lang en jagen voornamelijk op herten, buffels en slappe soortgenoten. Als je als boedhist reincarneert als buffel op Rinca dan heb je in je vorige leven echt iets goed fout gedaan...

Ons volgende plan is het kloppende hart van Indonesie te bezoeken; Java! Om hier te komen: non-stop, boot/bus/boot/bus/boot/bus/boot/bus (E ondergekotst, F zag hier de humor wel van in), 48 uur later in Probolingo aangekomen. Na een rustdag Gunung Bromo bezocht,
een prachtig vulkanistisch landschap.

Vervolgens afgezakt naar Yogyakarta, dit keer niet met de bus, er rijden namelijk treinen op Java! We waren echter niet voorbereidt op hetgene dat voor onze neus stopte. Misschien had er een belletje moeten gaan rinkelen dat deze rijdende logistieke ramp slechts anderhalve euro kost voor een reis van 10 uur. Het volgende is in de trein gespot: een aantal muziekkorpsen,
'blinde' muzikanten die opvallend lang stil stonden voor de blanke reizigers, beenloze vloervegers en het halve assortiment van de gemiddelde AH. Dit circus schuurt zich een pad door de reeds volgepropte wagon en alles speelt zich af bij een temperatuur van 30+ graden. Maar het kaartje was wel heel goedkoop...

In Yogya hebben we flink cultuur lopen opsnuiven; het boedhistische Borobudur en het
hindoeistische Pranbanan. Dit zijn beide twee grote tempelcomplexen die, vreemd genoeg, in hetzelfde tijdperk gebouwd zijn. Beide indrukwekkend, maar we zijn het unaniem over eens dat het voorlopig 1-0 voor de hindoes staat.

Om de rust weer beetje op te zoeken en om onze surf 'skills' nog meer te verbeteren, het volledige herbouwde Pangandaran opgezocht. Hoezo volledig herbouwd? Deze plek is weggevaagd door de tsunami van 2004. Misschien vraag je je af of ze nog iets geleerd
hebben van deze ramp? Bij een nieuwe tsunami wordt men, met behulp van 1 bordje, geadviseerd van het strand weg te rennen. Je kan zeggen wat je wil, maar dat hebben ze goed bedacht...

Onze laatste stop van Indonesie blijkt Jakarta te zijn. Hier hebben we het oude V.O.C. stadsdeel bekeken en Soeharto's 'laatste erectie' beklommen. Laatstgenoemde is de onafhankelijkstoren in het centrum van Jakarta. Doordat onze vlucht naar Kuala Lumpur tot twee keer toe 'geretimed' werd, hebben we 's ochtends de openingsceremonie van de nationale feestdag 'independance day' nog kunnen meepikken. Bij het paleis hield de president een zeer boeiende toespraak (ons indonesisch schiet een beetje tekort) gevolgd door volksliederen van de vele provincies. Na 2 prachtige liederen, stilletjes weggeslopen uit de hitte van Jakarta, op naar Maleisie.

We vinden het erg leuk dat jullie met ons meereizen, blijf dus vooral reageren! Momenteel zitten we (weer) in Kuala Lumpur, morgen vliegen wenaar Bangkok. Tot slot, we hebben een video geupload die zeker even de moeite waard is om te bekijken.

dua Bintang besar,
Erwin & Frank