Dankzij de Filipijnen waren onze verwachtingen over openbaar vervoer, accomodaties en overige voorzieningen bijna tot het absolute nulpunt gereduceerd. Met Borneo in het vooruitzicht zou het vermoedelijk niet veel beter worden. Het was daarom een grote schok, bij het verlaten van het vliegveld, om het geluid te horen van optrekkende auto's, geasfalteerde wegen te zien, verkeersregels waar te nemen en in de verte neonverlichting te zien knipperen. Welkom in Kota Kinabalu!

Na 3 weken lang te zijn aangestaard, was het even wennen dat we ons konden voortbewegen in relatieve anonimiteit. Bij het passeren van een blanke: stil staan, grote ogen opzetten, mond open en vooral veel wijzen (en zachtjes om geld vragen).

In Kota K. hebben we besloten Gunung Mulu National Park te bezoeken en om Mount Kinabalu te gaan beklimmen. Na tickets geboekt te hebben en een slaapplek op de berg te hebben geregeld, op naar de woeste jungle.

Gunung Mulu is alleen te bereiken per vliegtuig. Dit betekende dus een overnachting op het vliegveld. Je moet immers wat over hebben voor je goedkope tickets (en belachelijke vliegtijden). Kennelijk zagen wij er zo zielig uit, op de betonnen vloer, dat straatkinderen op zoek gingen naar een stuk karton of zelf een stuk karton afstonden. Het is kennelijk makkelijk delen als je niks hebt. Na een heerlijk nachtje slaap, echt je voelt niks van zo een betonnen vloer als je op een stuk karton ligt, het eerste vliegtuig naar Miri gepakt. Hier, na een kort dutje, overgestapt op een andere kist om uiteindelijk in Mulu te arriveren.

Het eerste wat wederom direct opviel, is het professionalisme. In het hart van Borneo, midden in de jungle (ruiger vind je het niet), heb je keurige wandelpaden. Niks geen kapmes en junglehoedje (in mindere mate) nodig om een weg door de jungle te kunnen vinden.

Na met onze limousine te zijn afgezet bij ons 5 sterren hotel; een paar potjes gebiljard te hebben en een frisse duik te hebben genomen...(jajaja)...hebben we een aantal grotten bezocht. Als we onze gids, gewapend met een dozijn pijnlijk slechte grappen (hij deed ons sterk aan iemand denken), mogen geloven, zijn deze grotten in 1977 per satelliet ontdekt door de Britten. Deze dubieuze verklaring valt te betwijfelen, het zou zomaar een van de 'grappen' van de gids kunnen zijn, maar tot op heden hebben we geen plausibelere verklaring gehoord. Het bijzondere van deze grotten is, dat men claimt dat ze de grootste ter wereld zijn.

Zodra we de grotten binnen kwamen, merkte we dat het er drupte. In het begin besteed je hier niet veel aandacht aan totdat je beseft dat het druppende 'water' wel erg zout smaakt. Inderdaad, 3 miljoen vleermuizen gaan niet netjes in de rij hangen om naar de w.c. te mogen. Afgezien van het feit dat je in een open riool staat, zijn deze grotten inderdaad indrukwekkend. Deze vleermuizen, bestaand uit 12 verschillende soorten, verslinden per avond 9 ton aan insecten. Erg jammer dat ze geen kakkerlakken vangen. Bij zonsondergang hebben we ze, ondanks heftige regen (waarom zou het toch een regenwoud heten?), zien uitvliegen. Een fantastisch gezicht.

De volgende dag was het tijd om beesten te spotten. Daarvoor zit je immers in de jungle. Door vroeg op te staan en stilletjes te lopen, hoop je een paar beesten te kunnen verrassen. Dit bleek een kansloze missie te zijn (niet alleen ondanks het 'stille lopen'). Verder dan een bult insecten, de door F gespotte hamerkop...worm...,suicidale gekko, dikke slak, giftige boom, en 3 hornbills (neushoornvogels) ver boven de jungle zijn we niet gekomen. 'S avonds, als je er juist niet op zit te wachten, valt er in de gemiddelde hotelkamer meer variatie en diversiteit onder je kussen te vinden.

Terug in Kota K. voorbereidingen getroffen voor het beklimmen van Mount Kinabalu (4096 meter hoog). Twee regenjassen gekocht voor de prijs van vier (ja, dat staat er goed) en wat verlichting (ook dezelfde goede deal). Damn.

Tijd voor de klim. Met een busje zijn we afgezet op de voet van Mount Kinabalu op 1800 m hoogte. In het begin voelde dit een beetje als valsspelen. Het werd al snel duidelijk dat we de volgende keer meer moeten valsspelen. Na een aantal uur, samen met 2 fransen, in de regen ons omhoog te hebben geworsteld, op zoek naar een grote M op een paal, aangekomen in Laban Rata (3400 m). Hier hebben we wat gegeten en snel een dutje gedaan want de klim zou verder gaan om 2 uur 's nachts. Het was van belang dat het weer zou opklaren, anders zou het te gevaarlijk zijn om naar Lows Peak te klimmen. Na een aantal windjes, hielden de wolken het voor gezien en kon de tocht voortgezet worden (door 1 persoon in korte broek). Na een steeds moeizamere tocht, waarbij lichte verschijnselen van hoogteziekte optraden (misschien kan Het humane fysiologie wonder hier ons meer over vertellen op het forum?) uiteindelijk Lows Peak (4096 m) bereikt. Na een uur te wachten in een winderige omgeving, nog steeds 1 persoon in korte broek maar inmiddels met trui, werd de zon ook eindelijk wakker. Dit leverde een fantastisch panorama op.

Dan begint het vervelendste gedeelte, terug naar beneden. Na een gruwelijke afdaling van 7 uur, terug op de parkeerplaats. Onderweg besef je dat je eigenlijk geen reden tot klagen hebt. Sherpa's passeren je met een lading van meer dan 40 kilo op hun rug, om Laban Rata te bevoorraden. Absurd.

Na het beklimmen van de berg hadden we nog niet het gevoel klaar te zijn met Borneo. We moesten en zouden nog fatsoenlijke beesten spotten, op naar sungan (rivier) Kinabantangan. Na een verkeerde bus 'ja, we stoppen wel in Sukau' (bij de afslag 50 km verderop), een dag later toch nog aangekomen.

'S middags de rivier op geweest en binnen 2 seconden, het ene na het andere boeiende beest voor het oprapen. Zelfs vogels zijn hier gaaf. Ons lijstje bevatte onder andere: een big ass oerang-oetan, grote hagedis, F beweerde een hamerkopworm te zien, makaken, neusapen, papegaaien, hornbills en ander gevogelte 's avonds op de barbeque.

Aangezien het grote succes, hebben we al onze overgebleven Ringits bij elkaar gelegd om 's avonds nog een boottocht te kunnen maken. Kom maar op met die krokodillen! Helaas, deze zijn niet gevonden maar wel uilen, wasbeerachtig beest (de bioloog komt op dit vlak ernstig te kort) en slapende vogels. Bovendien zag onze gids, begeleidt door een bouwlamp, vanaf de andere kant van de rivier een wildcat. Na een tocht van 10 minuten, deze zogenaamde wildcat genaderd tot op 50 cm afstand. Het enige probleem was dat niemand, behalve de gids, dit beest zag. We hebben een mooie foto gemaakt van deze wildcat, oftewel een goed belichte struik.

Hoogtepunt van de avond werd verzorgd door een vogel. Deze vogel deed rustig een dutje op een tak boven de rivier, totdat de gids hem spotte. Geirriteerd en vermoedelijk gedesorienteerd door het licht, hield deze vogel het na een minuutje voor gezien. Na een stoere afsprong van zijn tak, klapte dit beest zo op het water. Sindsdien is er niks meer vernomen van deze vogel. Blijf vooral geld overmaken naar het Wereld Natuur Fonds zouden we zeggen. 'S avonds de kamer gedeeld met een chinees; overdag een rustige jongen, 's nachts een snurkend monster.

Na een goede nachtrust, hebben we een tip van een Deens meisje opgevolgd. Ze wist ons te vertellen dat in de buurt van warmwaterbronnen, op een vast tijdstip, een wilde oerang-oetang gevoerd zou worden. Na te hebben ontspannen in deze warmwaterbronnen, het valt te betwijfelen waar je nou eigenlijk precies in zat, inderdaad de oerang-oetang gevonden. Na een aantal minuten alleen te hebben doorgebracht met dit beest, werden onze intieme momenten wreed verstoord. Een paar busjes met opdringerige Duitsers 'You must follow Protocol' deden hem doen vertrekken.

Tot slot bleek E's camera op het vliegveld, wachtend op de vlucht naar Bali, niet zo te doen (be)vallen...

Momenteel zitten we op Flores (indonesie), op zoek naar de Komodo draken. Werkelijk alles gaat hier stuk of valt uit. Dit is inmiddels de 2e poging op dit verhaal te kunnen plaatsen. Morgen gaan we ook voor de 2e keer proberen op Rinca te komen, om de Komodo draken te spotten (de boot begaf het vandaag..) wordt vervolgd...

Statistieken na Borneo
F gevallen: 4 (beentjes in de lucht en plat op het kontje)
E gevallen: 3 (slechts..)
Aantal werkende camera's: hum...