Na een treinrit dwars door de Gobi woestijn, zijn we beland in de ‘Hoofdstad' van Mongolië; Ulaan Baatar (vroeger beter bekend als tentenkamp, groot tentenkamp, gigantisch tentenkamp en niet veel later heet het de Rode Stad). De bevolking schiet nog steeds fluimen voor je voeten maar in tegenstelling tot China, bevriezen ze hier direct en moet je oppassen dat je geen heup breekt...Zoals je zal begrijpen, het is hier koud!

Onze eerste missie was deze keer geen bezoek aan de Russische ambassade, maar overleven. Op naar de zwarte markt om een lekkere warme jas te scoren. Na een bontje van een onbekend beest te hebben gekocht, op naar het tweede doel: de Russische Ambassade.

Het is altijd lachen met die Russen.

Visa aanvragen worden alleen behandeld tussen 2 en 3 's middags. Rond half 2 sta je te wachten voor de dichte poort, samen met een paar andere lotgenoten. Deze lotgenoten werken niet bepaald geruststellend voor je gemoedstoestand. Enkele gehoorde quotes bij de ambassade:

• - ‘Wij geven hier geen visa's af...Waar moet ik dan heen?....Ja, dat weten we ook niet. Kom morgen maar terug'
• - ‘Waarom ga je niet gewoon terug naar Beijing?'
• - ‘Het is 2 minuten over 3, we behandelen alleen aanvragen tot 3 uur. Kom morgen maar terug'
• - ‘Je hebt de datum van morgen ingevuld op je aanvraagformulier. Kom morgen maar terug'
• - ‘It's not possible'

Bij onze eerste poging kwamen we zowaar de ambassade in MAARRR aangezien ze maar 4 mensen tussen 2 en 3 helpen, realiseer je je al snel dat je de volgende dag ruim voor openingstijd , in de vrieskoud, buiten voor het hek moet staan. Een dag later hadden we meer geluk en kon onze aanvraag in behandeling worden genomen. Na een half uur lang nerveus voor een balie te hebben gestaan en een kruisverhoor verder, kwamen de verlossende worden:'It is possible...come back next week exactly at 12.20!'

Na een vreugdeshoarma te hebben gehaald, hebben we direct een 5 daagse tour geboekt door het binnenland van Mongolië.

De volgende dag kwam er geen 4 x 4 voorrijden maar een oude bus uit de Sovjettijd. Zodra je het gigantische tentenkamp uit bent, wordt al snel duidelijk dat je in het land zit met de laagste bevolkingsdichtheid ter wereld. De ene helft van de bevolking woont in de grote stad terwijl de andere helft nog in tenten leeft verspreidt door het hele land. Onderweg zie je een hoop...niks...Behalve wilde paarden, geiten, koeien, schapen en gigantische gieren, die elk zwak schepsel nauwlettend in de gaten houden. Tussen dit alles ‘rijdt' een gammel Russisch busje (ook omringd door gieren) op weg naar de eerste ger (tent).

Je zou denken, aangezien de nomaden al eeuwen zo leven, dat ze wel een systeem hadden bedacht om de tent efficiënt warm te houden. Helaas. Na een frisse nacht, waarbij je een aantal keren wakker wordt omdat je je ledematen niet meer voelt, met de bus verder gehobbeld naar de oude ‘hoofdstad' (beter bekend als het verlaten gigantisch tentenkamp). Voor we de bus uitgingen, konden we bijna al onze tenen weer voelen maar - 25 C en een sterke wind zorgden ervoor dat we al snel, met wederom gevoelloze tenen, weer in de bus zaten. Die avond bereikten we onze eindbestemming: White lake. De volgende dag hebben we de koud en wind per paard getrotseerd. Na een hoop gevloek op deze lieve paarden, waren we 3 uur later klaar met onze marteltocht. E had hulp nodig bij het afstappen, omdat hij dacht dat zijn benen in heel veel stukjes zouden breken. Na naast een kachel, die op geitenpoep brandt, te zijn neergezet, begon de mentale voorbereiding voor de nacht.

Na een volle dag gereden te hebben, kwamen we aan bij onze laatste tent. Na een heerlijke maaltijd volgde een ietwat onrustig nachtje. Het goed bereide laatste avondmaal kwam er bij iedereen weer aan de verkeerde kant uit. De rondlopende hond maakte hier dankbaar gebruik van, eindelijk eens iets anders dan zand en gras te eten...

Na 300 km terug te hebben gehobbeld, met een uiterst zwakke maag, waren we terug in Ulaan Bataar. Na 2 dagen structureel elke Mongoolse maaltijd te hebben ontweken, begon onze tocht naar Moskou met de trans Siberië expres.

In deze trein hebben we onze coupe gedeeld met een stelletje sumoworstelaars, variërend van half naakt tot naakt. Terwijl op de gang dronken Mongolen rondlopen variërend van ontzettend bezopen tot ik-heb-zeer-binnekort-een-nieuwe-lever-nodig. Het compartiment rechts van ons is veranderd in een opslagplek van nepkleding en andere illegaal smokkelwaar. Aangezien wij ons compartiment deelden met één van deze smokkelaars, hebben wij naast onze vodka en worst, spullen in onze tas zitten die we nooit eerder gezien hebben en sliepen wij op mooie berenvelletjes die daar niet hoorden te zitten.

Tijdens de grenscontrole begint de halve coupe zenuwachtig te ijsberen op de gangen en hier en daar worden haastig wat tassen doorgegeven en weggetoverd. Na de 6 uur durende grenscontrole (de Russen zijn om onverklaarbare redenen ietwat achterdochtig) werd alles weer tevoorschijn gehaald en op de tussenliggende stations verkocht. Gelukkig duurt de smokkelexpres slechts 5 dagen non-stop. Op dag 3 verloor één van de ‘slanke' Mongoolse dames haar zelfbeheersing toen ze F zag. Met als gevolg dat F's kledingstukken in het rond vlogen, ondertussen had E weer last van zijn maag gekregen bij het aanschouwen van dit tafereel. Na een aantal onrustige dagen kwamen we eindelijk in Moskou aan!

Moskou is nog steeds de stad van het communisme. Op alles wat uitsteekt zit een rood sterretje of een hamer & sikkel geplakt. Midden op het rode plein ligt de opper communist en grote leider: Lenin (Stalin wou hier graag naast liggen maar is later weggehaald). Na een dag sight seeying hebben we 's avonds de reis afgesloten met goedkope vodka op het rode plein. Echter werden we hier weggestuurd door een vrolijke rus: NJETT!

Het is altijd lachen met die Russen.

Inmiddels zijn we weer thuis en bereikbaar. Ons rondje Cebu - Moskou is voltooid. Bedankt voor het meereizen en het plaatsen van de leuke reacties. We hopen jullie snel weer te zien.

Tot slot de laatste statistieken:

F gevallen: 6 (een Russische rochel)

E gevallen: 5

Schone onderbroeken: een hele kast vol

Groeten

F en E