Daar zijn we weer!
Ten eerste, bedankt voor de reacties! Het is fijn gevoel om te merken dat jullie betrokken zijn bij onze reis. Onze dank hiervoor.

Ow ja, waar zaten we ook alweer? In Donsol waar geen walvishaaien meer bleken te zitten. Voor we verder gaan, eerst nog wat informatie over het land. De amerikanen hebben rond 1900 de spaanse kolonisten verdreven uit de Filipijnen. In plaats van de onafhankeiljkheid uit te roepen, bleven de amerikanen rond hangen tot na de Tweede Wereldoorlog. Deze invloed is duidelijk merkbaar; behalve de jeepneys, hebben ze grote luxe shopping malls (wat een feest!), is basketbal de meest beoefende sport en engels de voertaal. De pinoys zelf zijn een vriendelijk (lachend) volk, die zodra ze de kans hebben aan het smsen zjin, dutjes doen of luidkeels aan het karaoken zijn.

Genoeg geschiedenis, op naar Mount Mayon. Een van de actiefste vulkanen ter wereld! Klinkt spannend? De werkelijkheid viel een beetje tegen want er hing een grote wolk voor...Toch explodeerde er iets in Legaspi, gelegen aan de voet van de vulkaan, genaamd Frank. Aangezien er geen wc-papier was, werd er heftig gedweild met een schriftje.

In legaspi hebben we besloten een nachtbus, met airco, te nemen naar Manilla. Ze waren zo trots op hun airconditioning, dat ze de temperatuur terug brachten naar koelkast niveau. Daar zit je dan in je t-shirt en korte broek..Elf lange uren later kwamen we aan in Manilla, en hier besloten we nog maar een busrit van 6 uur erachteraan te gooien naar Baguio. Na een flinke middagdut, 's avonds gratis biertjes gedronken in de bar Rumours. Gratis?! Ja..het bleek weer een gezellige gaybar te zijn...(Hoe herken je ze aan de buitenkant?) Om de avond af te sluiten, werden we getrakteerd op een lokale delicatesse, genaamd balug oftewel eendenembryo in de dop (zie foto). We hopen dat de Christenunie hier geen kamervragen over gaat stellen. Na een aantal gratis slaapplekken te hebben afgewezen terug naar de kamer.

Volgende dag 7 uur in de bus naar Sagada, op zoek naar de rijstvelden. Aan de lokale bevolking te zien, moet het ijskoud zijn in Sagada. Veel mutsen, winterjassen en bontkragen komen voorbij op de lokale markt. Bij het verlaten van de bus, blijkt het een heerlijke (Nederlandse) zomerse avond te zijn. In Sagada was het eindelijk tijd voor actie, buiten de gaybar om, de cave connection tour. Begeleid door een gids, gingen we met touw en olielamp het donkere hol in. Na enkele meters bleek de grot dood te lopen, onze gids vond echter van niet. Keer op keer dirigeerde onze kleine vriend ons door steeds kleiner wordende passages. De tocht duurde enkele uren waarbij, zoals het hoort in de Filipijnen, de olielamp het begaf. E had gelukkig een zaklamp bij zich (bedankt Wouter!!). Onderweg zijn enkele bijzondere rotsformaties gespot: de bloemkool, een zwangere vrouw, heks, man van de zwangere vrouw en een olifant. Je moet toch iets als je als gids constant door de grotten loopt.,.Na een kop thee met Bin Laden vervolgens de grot weer verlaten. 'S avonds bleek de ondergrondse rivier wat te veel van het goede te zijn voor F's immuunsysteem.

Na Sagada, verder afgereisd naar Banaue. Als je in de Filipijnen Banaue zegt, zeg je rijstveld. Terecht, hier hebben 3000 jaar geleden, een stel gekken, gigantische rijstvelden uit de bergen gehakt (stairway to heaven). De volgende dag bleek alleen het bekijken van de rijstvelden al zeer vermoeiend te zijn, laat staan dat je moet werken op zo een veld (dat komt zeker niet door de arbo-keuring). 'S avond weer een nachtbus met airco genomen naar Manilla. F ditmaal in een warme trui. E in een t-shirt en korte broek, die gokte op dekens die er niet bleken te zijn.

Aangekomen in Manilla, om 3 uur 's nachts, wat ga je dan als eerst doen? Juist, met de metro naar het shoarmacentrum! F was zo gefocused op de shoarma dat hij een stuk straat met drogend beton over het hoofd zag, terwijl het echt onwijs duidelijk aangegeven stond.. Als een stel gare sateetjes vervolgens een slaapplek gezocht. Na een flinke ochtend/middag dut hebben we ons best gedaan een paar mooie stukjes van Manilla te vinden. De roots van de stad zijn gevestigd door een Spaans fort, genaamd intramuros, dit gedeelte bleek over enige charme te beschikken. Na een korte pitstop in het shoarmacentrum, hebben we 's avonds de louge kant van Manilla opgezocht.

Om alle gaybars te compenseren, zijn we een cafe binnengestapt dat bekent staat om zijn GRO's. Dit staat voor Guest Relation Officer die het oudste beroep van de wereld uitoefenen. De bar bleek vol oude blanke viezeriken (sorry lezers!) te zitten, omringd door talloze jonge meisjes. Na 2 stappen binnen gezet te hebben, werden we belaagd. Na een aantal souvenirs te hebben afgeslagen, zijn we weer vertrokken. Buiten op straat liggen straatkinderen, of complete families, op een stuk karton te slapen, terwijl een straat verderop de vuilniszakken worden opengescheurd op zoek naar nuttige dingen. Ook dit is de Filipijnen.

Volgende dag 'vertrokken' van Manilla naar Kota Kinabalu. Onze Filipijnse vrienden wouden ons graag langer houden. Waar E het lukt geld voor treinkaartjes in Nederland bij elkaar te krijgen, blijkt de terminal fee (600 pesos p.p...een verdubbeling van de ticketprijs..) een te groot obstakel. Pinautomaten op het vliegveld offline, F's reserve (euro)geld wordt niet geaccepteerd. Waardoor een spoedtransactie bij een bank verderop moest worden gedaan. Na een paar keer kloppen op de vliegtuigdeur, ging hij open en sluiten wij hier de Filipijnen af om verder te gaan in Maleisie.

Momenteel zitten we weer in Kota Kinabalu. Net terug vanuit Gunung Mulu National Park maar dat bewaren we nog tot de volgende keer.